Βραδιά της Ρωσικής Ποίησης

Στις 29 Νοεμβρίου 2006 στο Εκπαιδευτικό Κέντρο «Γνώση» οργανώθηκε  βραδιά της «Ρωσικής ποίησης». Απήγγειλαν ποιήματα οι σπουδαστές του Βασικού και Στοιχειώδες επιπέδου της  Ρωσικής γλώσσας.
Αυτή η βραδιά ήταν αφιερωμένη στις ρωσικές  φθινοπωρινές εικόνες της φύσης που ενέπνευσαν τους Ρώσους ποιητές. Αυτή η εποχή πάντα μαγνήτιζε την φαντασία των  ποιητών, των μουσικών και των ζωγράφων  με την ανυπέρβλητη  ομορφιά των χρωμάτων, των ήχων   και των  μυρωδιών.

Ο Αλέξαντρος Πούσκιν, σημαντικός Ρώσος ποιητής, συγγραφέας και ιδρυτής της Ρωσικής λογοτεχνίας του 19ου  αιώνα,  λάτρευε το φθινόπωρο και το χαρακτήρισε  ως  «Μελαγχολική  εποχή». Για αυτόν ήταν  η εποχή που προκαλούσε  την εσωτερική σκέψη και την  μοναχική πνευματική αναδόμηση. Ο αντίποδας κάθε μελαγχολίας για τον Πούσκιν ήταν  «Η χαρά για τα μάτια», διότι οι φθινοπωρινές εικόνες και τα τοπία  μαγεύουν κάθε ανθρώπινη ψυχή.

«..Μελαγχολική εποχή! Χάραμα οφθαλμών.
Απολαμβάνω την ομορφιά που χάνεται
Λατρεύω τη μεγαλοπρεπή απάνθιση της φύσης
Στο πορφυρό και το χρυσό ντυθήκανε τα δάση…»

Σ’ενα  από τα ποιήματα του ο Πούσκιν  ονομάζει  την άνοιξη «το πρωί της χρονιάς», παρόμοιος ένας άλλος ποιητής εκείνης της εποχής ο Μπαρατίνσκιϊ δίνει στο φθινόπωρο ονομασία  «βράδι της χρονιάς». Πράγματι,  η φύση το φθινόπωρο πάντα είναι  λυπηρή, διότι πλησιάζει βαρύς ύπνος μέχρι την άνοιξη, τόσο βαρύς  που μοιάζει με το θάνατο.

Στα μάτια ενός ποιητή το φθινόπωρο ζωντανεύει με συμβολισμούς που δεν βλέπουν τα δικά μας απαίδευτα μάτια.  

Τα φθινοπωρινά φύλλα στα  ποιήματα του  Σεργκεϊ  Εσένιν συμβολίζουν  τα χρόνια που πέρασαν , τα νιάτα που φύγανε για πάντα.

Το φθινόπωρο συχνά γεννάει στην ψυχή του ανθρώπου το θαυμασμό, τη λύπη και τη θλίψη. Καμιά φορά επίσης  προκαλεί τα  αισθήματα της ντροπής  για την γυμνή ψυχή, αποσιμβολίζοντας  τα  γυμνά δέντρα του φθινοπώρου. Μια άλλη οπτική γωνία που βλέπουμε στους στοίχους  «Κακοκαιρία» του ποιήματος του Ρώσου Νομπελίστα-ποιητή Μπορης Παστερνάκ.

«Τα φύλλα χαστουκίζουν τη γη
Επιστρέφουν από την κηδεία οι χωρική
Ιδρώνει το τρακτέρ οργώνοντας το χώμα
’Αρωτρο με οκτώ λεπίδες…»

Διαβάζοντας τα ποιήματα των Ρώσων συγγραφέων καταλάβαμε ότι η φύση είναι ζωντανός οργανισμός οποίος σχηματίζει  ένα γιγάντιο ρολόι , το οποίο μας ανακοινώνει το ερχομό της κάθε εποχής. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη μεταφορική έκφραση χρησιμοποιεί στα ποιήματα της η σύγχρονη Ρωσίδα συγγραφέας η Μπέλα Ακχμαντούλινα. «Χτυπάει το ρολόι  που μας ανακοίνωσε το φθινόπωρο».

«Χτυπάει το ρολόι ανακινώντας το φθινόπωρο
Χτυπάει πια βαριά σχετικά με το πέρσι
Έτσι πέφτει  το μήλο στο έδαφος
Τόσες φορές πέφτει όσα μίλα είναι στον κήπο »

Ο άνθρωπος πάντα ζει με το ρυθμό που του ορίζει η Μεγάλη Μητέρα   - η φύση, ο κινητήριος δύναμη ενός τεράστιου ρολογιού που αυτή τη στιγμή μας δείχνει το φθινόπωρο.
Σε μια μικρή γεύση και άρωμα ρωσικού φθινοπώρου έχουν αναλάβει να μας ξεναγήσουν οι σπουδαστές μας.